Szkody osobowe to straty, które powstały na skutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia osoby poszkodowanej. Wśród nich znajdują się również utracone korzyści poniesione przez poszkodowanego, które mógłby osiągnąć gdyby nie doszło do powstania szkody.
W następstwie szkody osobowej przysługuje szeroki katalog świadczeń dla poszkodowanego. Może on obejmować:
* zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Jest to świadczenie wypłacane jednorazowo. Jego celem jest zminimalizowanie cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego (art. 445 k.c. w związku z 444 k.c.);
* zwrot kosztów związanych z wypadkiem. Mowa tu o kosztach leczenia i rehabilitacji, a także – o ile jest to konieczne – kosztach opieki nad poszkodowanym, kosztach transportu poszkodowanego i jego najbliższych, a także kosztach przystosowania mieszkania do nowych potrzeb, które są wynikiem wypadku. W niektórych przypadkach, jeśli poszkodowany na skutek wypadku nie jest w stanie wykonywać swojego zawodu, niezbędny może okazać się również zwrot kosztów za przygotowanie go do wykonywania nowego zawodu (art. 444 § 1 k.c.);
* rentę uzupełniającą, będącą wyrównaniem różnicy pomiędzy wysokością zarobków osoby poszkodowanej przed wypadkiem w stosunku do jej dochodów po wypadku (art. 444 § 2 k.c.);
* jednorazowe odszkodowanie (tzw. kapitalizacja renty). Wypłata takiego świadczenia jest zasadna zwłaszcza wtedy, kiedy na skutek wypadku osoba poszkodowana stała się inwalidą i nie ma możliwości wykonywania tego samego co przed wypadkiem zawodu. Dzięki jednorazowemu odszkodowania poszkodowany jest w stanie przygotować się do zmiany zawodu lub rozpocząć działalność gospodarczą. Co ważne, jeżeli poszkodowany korzysta z tego świadczenia traci prawo do renty uzupełniającej (art. 447 k.c.);
* renta na zwiększone potrzeby. Zadaniem takiego świadczenia jest zapewnienie osobie poszkodowanej niezbędnych do poprawy stanu zdrowia środków finansowych. W szczególności chodzi o opłaty związane z leczeniem i rehabilitacją, koniecznością innego odżywiania czy sprawowaną nad nim opieką (art. 444 § 2 k.c.);